Ու գընաց Դավիթ ծանոթ պառավին.
— Նանի ջա ՜ն, ասավ, ժանգոտած ու հին
Երկաթի կըտոր, անթարոց, շամփուր,
Ինչ ունես չունես, հավաքի՜ր, ինձ տուր,
Մի էշ էլ գըտիր, որ վըրեն նըստեմ,
Կըռիվ տի գընամ Մըսրա զորքի դեմ:
— Վա՛յ, Դավի ՜թ, ասավ, մահս տանի քեզ.
Դո ՞ւ պետք է էն հոր զավակը լինե՛ս…
Քու հերն ուներ կըռվի համար
Հըրեղեն ձի, ոսկի քամար,
Ծալ-ծալ կապեն, գուռզը պողպատ,
Թամբ սադափեն, կուռ սաղավարտ,
Խաչ պատրաստին իր աջ բազկին,
Զըրահ շապիկ, Թուր-Կեծակին,
Դու եկել ես, ա ՜յ խենթ ու ծուռ,
Ինձնից կուզես էշ ու շամփո ՛ւր…
— Ամա ՜ն, նանի ՜, չեմ լըսել դեռ:
Ո ՛ւր են հիմի իմ հոր զենքեր:
— Հորեղբորըդ գընա հարցուր.
Ո՞ւր են, ասա, հանի ՜ր, բեր, տուր:
Բան է, թե որ չըտա սիրով,
Աչքը հանիր՝ խըլիր զոռով: